ورس اول A3ED

صدای بارونه میرسه به گوشم خاکی که خیس شده پیچیده تو کوچه بوشم جوری هنگم فکر میکنم از دست رفته دیگه هوشم جایی برا حرکت نی انگار گندمه توی خوشم پوشم میدونم پر شده از هر چی سیاهی هیچی مهم نی سیر تو دنیای بی خیالی دیر بیایی میبینی که برا مردن نیس دیاری گویی روحم گرفته با جسمم طلاقی غیابی سیلی هایی که مدام قلبم خورد هضمش نکرد و کرد عقلم رشد گذشتم هست از حسرت پر فضایی که توش میزنه حتی صبرم غر امیدی که میخواست تو تاریکیش فرو بره دست خدا رو کشید و شد باعث عروج دل زدوده شه غرور غیب حاصلش یه شروع بکر کلبه ی درون میگه دیگه نزدیکه طلوع سر

ورس دوم EROL

من و قلمم یه کاغذ یه بیت با یه ذهنی که همه چیه دنیارو دید شدیم کوله بار تجربه؛ این بوده حاصلش از حرف تا عمل کلی داره فاصله سخت بوده باورش قانون جاذبه وقتی میشه تابعش خط مَشی جامعه چرخش لازمه ؛ حس خوبه دافعه وقتی میری تو دلش اوج میگیره جامعه سرد و تیره سوت و کور رونمایِ شهر دور آدمای جورباجور جون به کف واسه پول غرق مشکل زیر زور زجه های بوف کور مرگ شده آرزو برگ شده آبرو ریخت و رفتیم پیش رو سخت شدیم مث کوه جاری میشم مث رود میبریم سر راه هرچی بود آیندمون روشن ؛ سرسبز باورامون قدمامون سمت نور ؛ اُمید توشه رامون ....

ورس سوم MOHAS

بزن قلم بزن که بهتر از همه بلدی رو خطهای صاف ورق قدم زدن بدون تا آخر این راه موندگارتر نمیکنی پیدا نمیشه و نیست از من و حنجرم منی که سالها به تنم رخت عزاست منی که بار ها خوردم از دست قضا تو نمیترسی از زوزه باد میلرزه تنت از سوز و سرماش مشت شده دستات صدای نفسهامو کوچه ها حس کرد فقط و منم میدیدم که یه ولگردم عجب دلی داریم از جنس سنگ بند نمیشه رو سنگ درمون بودم یه روزی تبدیل شدم به درد این دردها رخنه کرده تا که بشه غده یه عمره به حنجره قفله مثل یه بغضه خدا میگه قورت بده دلت بشه گنده نترس پیشتم حتی تنها باشی تو کلبه

ورس چهارم WARDEN

یه جاده با یه ساک بسته پای خسته شبه تاریک بدون حتی خود ماهه رفته گرگه خسته زوزش هر طرفی خونه بسته منم گوشه بسته تنهام با صداهای رعدوبرق ، تب و لرز ، نداهای تن و نفس ، زد و رفت ، درو بست عزازیل هم مشغول زدوبند ، سر دوراه انتخاب مسیرای هردو سمت سر و دست نمیشناسم چند ساله ، درد داره ، حرفای مغزی که سم داره پروانه میل به شمع داره ، شب تازه شروع سفره ، تخت گازه ،پروازه ، سرداره هرکی که سرباز نفس نیست میگم پسر فک کن سرازیر قبری آره مشتی ، ببین تَش چی موند واسه اون که دلو داد غیر بالا هرچی

ورس پنجم SOOR

شب بود ستاره ها کم نور چشم زل زده بود بدجور به اطلسی ترین آسمون شهر زیبا بود مهتاب شب هی چه سود انتهای راه بود خسته ترین مرد در این دنیایه درد اشک توی چشم نم زیر پلک یک آه سرد رعشه زد به تن مثل زجه های مرگ این حال و روز شد کلبه من از خشت و چوب رنج درونش فرو شدم تو خودم اوج گرفت وجودمه. دیدم شیطانو روبه روم. خوشحال روی مود چون دید حال و روز م این بود آرزوش جا خوردم ولی غیرتم جانزد با شنیدم این ندا شد صور این صدا حسبی الله اناتائب منم مجاهد الله جسم کلبه ی روحه اینو تو‌هم دریاب

ورس ششم TOOFAN

دم دمای صبح یا وسطای ظهر فرقی ندارن واسم دیگه ضربان کلبه کنده بی یاد تو گنگه بی نام تو می خوام بشم کشته و مرده ساز تو ذوب بشه واسه تو قلبم و بدیارو برد به حساب تو از من پس مثه قدیما بگه قوی باش صدات ،تو گوشم جوری که نه غمی با منه یارمه خدا یادمه جدا شدم ازش،هی خب می کنن اشتباه همه ولی الان گرفتارم بش تا آخرش هستم و هستش همیشه یه نگاهم بش خدا شکرت واسه قلبی ک بم دادی الان عشقت شده تو دل من اجباری واسه این ک شدی تسکین رو دردم نمی‌دونم چی بگم مرحم یا همدم

ورس هفتم BIDAR

دلم تنگه واسه چایی مامان برا حرفای بابام واسه دورهمیای من و خواهر و دادام هییی...چقد زود گذشت زمان خاطرات شدن مثه داستان و رمان جاده رو پاهام بدون تو نمیره روح از توعه جسمم بدون تو میمیره بدون تو میگیره نفسم بدون تو میگیره حس بیداری صبح همون حالتی که برد منو به سمت دنیای ماورای اوج من نمیترسم وقتی باور تو هست توو تاریکی قلبم هنو جا برا تو هست پس میرم پی زندگی کردن هردم وقتی که مطمئنم هستی حتما پشتم گرمه به بودنت بدون تو میشم نابود قطعا

ورس هشتم VANGUARD

من یه ادم اروم تو کلبم لش کردم روی کبلم نمیخوام برات داستان بسازم از سوژه های مبهم از اونا که مدن خلاصه ی عمرم اگه کلا بخوام برات تعریف کنم چند جملن اونم باور نمیکنی عمرا اونم باور نمیکنی عمرا این روزا خسته ام خورشید گیره پشت ابر در نمیاد اصن بعضی وقتا میبینم یه چیزایی انجام میدم اگ بیاد کمکی از دستم سوار ماشین میرم بی مقصد دیدم میلنگم از آینده میترسم بچرخم دور خودم انگاری که چرخم ولی تا خدا رو دارم غمی نی تو قلبم

کورس RAHRO & SHABZADEH

چند وقته پشت سر هم کل شبو غر می زنه میگه اون شب تو کلبه اون حرفا کنار شعله چی شد پس زل می زنم تو چشاش میگم هرچی گفتم بلوف نی اصن قول میدم بهت درست شم خوردم یکی از هر کی بگی تو عمرم و رسیدم به تو تش پشتم به تو گرمه شد تجربه یه مدت که شل حس شده سر حتی نیمه چپمم خیس عرقم و نمی کشه دیگه بدنم ریتم قلمم مث نمک رو زخم هر دفعه رو قلب میشینه با اینحال شده مرهم روی دردی که وقتیکه سینم از ترس میشه پرپر دیدم نزدیکه مرگم میرم کمکم ولی تا تو پیشمی نی غمی این یعنی دیگه از چیزی نمی ترسم

ورس آخر SHABZADEH & RAHRO

میخوام بگم از رفتن بدون دلهره از ( نکنه نفهمن ) خوب نفهمن!! تهش که پیدا میشه بین این همه یه اهل دل صفا کنه از این که پر ز خطم ... و قطعا هس کسی که دل بده به من نه آرایه ها ... و با سایه ها بیاد و هم قدم به سمت نور و هاله ها رد بشیم از لایه ها ... و لاله های روسنگ قبر غصه ها بگن که مرد هوس حالا برید تو کار بوسه حل شه خشونت و گلایه ها خود و زمان و بازه ها دلیل رشد ما تموم خاطرات وسازه ها اثر گذار تو بحث انتقال داده ها از من به تو از تو به فردا ... منو بشناس یه دور شده از جمعتونم ولی پیشتونم به فکر دردتونم به فکر وا کردن بال های درکتونم در حدم بگذریم بیا بغلم تا برات بخونم ... میخوام که نعشه شم حقیقی و واقعی جواب برا چرا بشم کنم همه ی شیشه ها رو پاک و ساقی شم برای انتقال حال خوش اسیر کوچه ها بشم از دستا بگیرم گلارو علتی برای رشد دونه ها بشم تو نیمه های شب بشینم عشق بازی با اون که گفته هر کی سمتمه چراغشم درک که نشون صداشو من که سازشم ... مطلع تمام لحظه ها ز رازشم ... بسه دیگه باز بالشم خیس ز بارشم از دست های باز خالقم و من خفته در حماقتم در حسرت صداقتم در حسرت رفاقتم یه بارم در این مسیر پر خطر تو شو غزل عشق هی بگو ازش تپق نزن اشتباس اصن شک کی غیر ما سفر کرد؟ به بطن متنا و کرد دل به ما نظر تش ازش رفت دروغ پر فروغ تر از قبل از اول طلوع و کرد از نو شروع هدفمند با اعتماد به هو در انتظار موعود انقلابمون شد انفجار نووور مثل ما بگو مثل ما بگو از دست نوشته ها بخون از جوهر سیاه رو سفیدی برگه ها بگو از قبل ما بگو از بعد قتل نغمه ها بگو از فرق قصه ها توی قعر نسل ما بگو

کلبه